പങ്കി തിന്നാല്‍ പശിയാറും

തൃശ്ശൂരില്‍ നിന്നാണ് ആ ഇത്തിരി വല്ല്യ കുടുംബം ഒഴിഞ്ഞ സീറ്റുകള്‍ കുത്തി നിറയ്ക്കാന്‍ എന്നവണ്ണം ട്രെയിനിലേക്ക്‌ കയറിയത്. വിന്‍ഡോ സീറ്റില്‍ ഇരിക്കുന്ന ഞാനും എനിക്ക് ചുറ്റും ഈ വല്ല്യ കുടുംബവും . അമ്മയും അച്ഛനും മക്കളും അമ്മാവനും അമ്മൂമ്മയുമൊക്കെ ഉണ്ട്. കലപില കൊണ്ടെന്‍റെ കാതു നിറച്ച അവരുടെ അടുത്തതായി തീറ്റപ്പൊതി തുറന്നു. കുട്ടികളുടെ അമ്മ ഒരു ബോക്സ് തുറന്നു അതിലെ കേക്ക് പകുത്ത് ആദ്യം കുടികള്‍ക്ക് കൊടുത്തു. പിന്നെ  അമ്മൂമ്മയ്ക്ക് നേരെ പെട്ടി നീട്ടി. 

' ആ കൊച്ചിന് കൊടുക്ക്‌ പെണ്ണെ.. '  അവര്‍ എന്നെ നോക്കി പറഞ്ഞു.. ആയമ്മ അത് കേള്‍ക്കേണ്ട താമസം 'ഇന്നാ മോനെ കേക്ക് കഴിക്ക്..' എന്ന് പറഞ്ഞു എനിക്ക് നേരെ പെട്ടി നീട്ടി. ഇക്കാലത്ത് ട്രെയിനില്‍ നിന്നൊക്കെ നമ്മള്‍ അപരിചിതരില്‍ നിന്ന് വല്ലതും വാങ്ങിക്കഴിക്കുമോ. ഞാന്‍ വേണ്ടെന്നു പറഞ്ഞു. 

'ക്രിസ്മസ് കേക്കാ മോനെ.. കഴിക്ക്.. '  അവര്‍ സ്നേഹപൂര്‍വ്വം നിര്‍ബന്ധിച്ചു. എല്ലാവരുടെയും നോട്ടം എന്നിലെക്കാണ്. ചിരിച്ചോണ്ട് കേക്ക് നുണയുന്ന കുട്ടികള്‍, ഞാനും കൂടെ എടുത്ത ശേഷമേ കഴിക്കു എന്ന മട്ടില്‍ കേക്ക് കയ്യില്‍ പിടിച്ചിരിക്കുന്ന മറ്റു രണ്ടു പേര്‍.. പിന്നെ ഞാന്‍ മടിച്ചില്ല. ഒരു കഷ്ണം എടുത്തു. അതുകഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ഒന്നുകൂടെ തന്നു അവര്‍. അവര്‍ക്കും സന്തോഷം എനിക്കും സന്തോഷം. 

കുട്ട്യാവുമ്പോള്‍ വീട്ടിലെ മുതിര്‍ന്നവര്‍  എപ്പഴും പറയുന്ന ഒരു ചൊല്ലാണ് ഓര്‍മയില്‍ വരുന്നത്. പങ്കി തിന്നാല്‍ പശി ആറും.. 

കയ്യിലെന്തെങ്കിലും കഴിക്കാന്‍ കിട്ടിയാല്‍ ചുറ്റും നോക്കി എത്ര പേരുണ്ടെന്ന് കണക്കാക്കി പങ്കും. മുതിര്‍ന്നവരായാലും കുട്ടികളായാലും. അതൊരു മാമ്പഴമോ നെയ്യപ്പമോ ആവും ചിലപ്പോ. കുട്ടികള്‍ക്ക് ഒക്കെ പങ്കിട്ടു കൊടുത്ത് മുതിര്‍ന്നവര്‍ക്ക് ചിലപ്പോ ഒന്നും ബാക്കി കാണില്ല. ത്രിപ്തരായിരുന്നു അവര്‍. നിങ്ങടെ വയര്‍ നിറഞ്ഞാല്‍ ഞങ്ങടെ വയറും നിറഞ്ഞു എന്ന് പറയും. അങ്ങനെ പലതും തികയാതെ വന്ന് ,വിശന്നൊട്ടി , നട്ടെല്ലും വയറും തമ്മില്‍ മുട്ടാതിരിക്കാന്‍ മല്ലിട്ട ഒട്ടേറെ രാത്രികള്‍ കാണും അവരുടെ ജീവിതത്തില്‍. അവരെയത് അനരോഗ്യരാക്കിയില്ല എന്നാണ് എന്‍റെ വിശ്വാസം. 

പതിനൊന്നു മണിക്ക് ഇന്റര്‍വെല്‍ അടിക്കുമ്പോള്‍ സ്കൂളിന്റെ ഗേറ്റിലേക്ക് ഞങ്ങള്‍ നാലഞ്ച് പേര്‍ ഒന്നിച്ചോടും. കച്ചായവും പേരയ്ക്കയും വാങ്ങാന്‍. രസം എന്താന്ന് വച്ചാല്‍, അതില്‍ ഒരാളെ വാങ്ങു. ബാക്കിയുള്ളവര്‍ പങ്കിന് വേണ്ടിയാണു. അത് വാങ്ങുന്നവനും കൊടുക്കുന്നവനും ശീലമാണ്. പിശുക്കും പരിഭവവും ഇല്ല.. ആര്‍ക്കും. 

ആറുരൂപ ടിക്കറ്റില്‍ കൊട്ടകയിലേക്ക് സിനിമയ്ക്ക് കയറാവുന്ന കാലത്ത് ഇന്റര്‍വെലിന് കഴിക്കാന്‍ വാങ്ങുന്ന എന്തും കഴിക്കുന്നതിനു മുന്നേ  ഇടം വലം ഇരിക്കുന്നവര്‍ക്ക് നേരെ നീട്ടും.  അപൂര്‍വ്വം ചിലര്‍ സ്വീകരിക്കും, ചിലര്‍ സ്നേഹത്തോടെ നിരസിക്കും. തിരിച്ചും അങ്ങനെ തന്നെ. ഇന്ന് മാളിലെ PVR ലിരിക്കുമ്പോള്‍ അങ്ങനെ ഒരു രംഗത്തിന് ഒരു സ്കോപ് പോലും ഇല്ല. 

ആധുനികത നമ്മളില്‍ സന്നിവേശിക്കുന്ന തോതില്‍ ഈ ശീലങ്ങള്‍ നമുക്കില്ലാതായി. ആരെന്നറിയാത്ത അന്യന്‍റെ കയ്യില്‍ന്നു വിശ്വസിച്ച് ഒന്നും വാങ്ങിക്കഴിക്കാന്‍ വയ്യാത്ത അവസ്ഥ. വല്ലതും കഴിക്കുമ്പോള്‍ അടുത്തിരിക്കുന്നവന്റെ മുഖത്ത് നോക്കി വേണോ എന്ന് ചോദിക്കാന്‍ ഇന്നിപ്പോ ധൈര്യമില്ല. നമ്മളെ അവന്‍ കള്ളനെയെന്ന പോലെ നോക്കും. അല്ലെങ്കില്‍ പ്രൈവസിയെക്കുറിച്ചറിയാത്ത പ്രാകൃതജന്മമാണെന്ന് ധരിക്കും. എന്തിനാ വെറുതെ.. :)

പങ്കുവെയ്ക്കാതെ കഴിക്കാന്‍ ശീലിച്ചു തുടങ്ങിയ കാലത്ത് വല്ലാത്ത പാടായിരുന്നു. ട്രെയിനില്‍ ഒരിക്കല്‍ കഴിക്കാനുള്ള പൊതി കയ്യിലുണ്ടായിട്ടും മടിച്ചു മടിച്ച് കഴിക്കാതെ പോയതോര്‍ക്കുന്നു. ആ വിമ്മിട്ടം പതിയെ മാറിവന്നു. ഇന്നിപ്പോ അങ്ങനെ ഒരു മടിയൊന്നും ഇല്ലെങ്കിലും പങ്കുവെയ്ക്കാതെ കഴിക്കേണ്ടി വരുന്നത് ഒരു ഗതികേടാണ് എന്ന് വിശ്വസിക്കുന്നവരുടെ കൂട്ടത്തിലാണ് ഞാന്‍.